Antonio Morant Albelda: – “Dar conciertos y compartir lo que sé con los más jóvenes”. Entrevista.

Antonio Morant Albelda, un pianista español de talla mundial, me habló sobre música, conciertos, sueños y planes para el Año Nuevo. Los invito a leer la entrevista.

Antonio - Kopia
Fot: Antonio Morant Albelda / Archivo de material

Justyna Borowiecka: Has estado tocando el piano desde que tenías seis años, ¿por qué elegiste este instrumento?
Antonio Morant Albelda: – Sí, así es. Bueno… en realidad yo empecé a tocar la trompa, ya que mi padre es trompista. Pero la relación profesor-alumno (padre-hijo) no fue muy satisfactoria… ya que yo fui un niño un poco nervioso y revoltoso, y mi padre pronto vió que mostraba más interes por el piano que por la trompa. Así que enseguida cambié al piano. La verdad que ha sido un instrumento que desde muy pequeño me llamó la atención. Al principio, como a todos, llama la atención por lo „grande y bonito” que es. Pero obviamente me encantó desde el principio en todos los sentidos.

¿Hay raíces musicales en tu familia, alguien tocó un instrumento o eres la primera persona de la familia que se ocupa de música?
– Sí, como comentaba anteriormente mi padre es trompista profesional. Mis primeras lecciones de música y de solfeo fueron de su mano, y posteriormente ya entré en el Conservatorio, siempre siguiendo su asesoramiento al cual tantísimo tengo que agradecer. Y por otro lado, aunque mi madre es doctora en farmacia, ha sido un apoyo fundamental a lo largo de toda mi formación y carrera artística. Así que, de verdad puedo decir que he tenido muchísima suerte en casa.

Has sido galardonado muchas veces en concursos nacionales e internacionales, entre otros: en Valencia, Barcelona, Alemania, Palma de Mallorca. ¿Qué premio es la más valioso para ti?
– Sí, así es. Los concursos siempre han sido una gran motivación a lo largo de mis años de formación. Cuando preparaba un concurso (siempre lo he dicho), estudiaba más y mejor, ya que la preparación que requiere hace que tu estudio sea más minucioso e intenso. Pero el mundo de los concursos “hay que cogerlos con pinzas”, ya que están sujetos a subjetividades como es apreciar el arte en sí mismo (en este caso la música), y es por esto que creo que hay que verlos como eso: como una motivación en tu estudio y un enriquecimiento en tu trayectoria.
Dicho esto… guardo un cariño especial a los concursos que gané en Alemania (el Alfred Schnittke International Piano Competition) y en Trieste-Italia (el Ars Nova International Piano Competition), ya que supusieron para mí una gran recompensa a un gran esfuerzo.
Pero si tengo que responder de verdad, el premio más valioso para mí ha sido poder estudiar con los profesores que he estudiado, que tan difícil es encontrar esta figura de profesor que te llene, te forme, y conecte contigo… Jorge Blom-Dahl, Carlos Apellaniz, Juana Blanco, Brenno Ambrosini, y ya en Varsovia con Piotr Paleczny y Karolina Nadolska… han sido el premio más valioso de mi carrera.

Has participado en muchos conciertos, entre otros en Valencia, Hamburgo, Trieste, Castellón, qué concierto recuerdas más?
– Sí, he actuado en salas en España, Francia, Portugal, Noruega, Polonia, Italia, Serbia… La próxima semana santa tengo una gira por Estados Unidos (incluyendo Los Ángeles, Chicago y Nueva York). Cada concierto es diferente y cada concierto es especial. Recuerdo con especial cariño un concierto que di en el Palau de la Música de Valencia, porque cada vez que saludaba al público veía a toda mi familia, y en especial a mis abuelos (incluyendo mi abuelo ya fallecido) a los que tanto cariño les tengo. Tocar en casa, rodeado de amigos y familia, siempre es especial.

El año pasado, cooperaste con el trompetista español Rubén Simeo, ¿cómo evalúas su cooperación y como os llevais?
– Sí, efectivamente. Desde finales del 2018 formamos el Simant Duo, y recientemente hemos grabado un CD, “New way”, que pronto saldrá a la venta. Trabajar con Rubén es impresionante, en todos los sentidos. Rubén está considerado a sus 27 años como uno de los mejores trompetistas del mundo, fue discípulo del legendario Maurice André, y ha recorrido todo el mundo desde muy joven por sus dotes prodigiosas desde pequeño. Pero por encima de eso, es como un gran amigo para mí. Admiro su positivismo, su alegría, sus ganas de hacer música, su humildad, y un largo etc. Así que estoy muy orgulloso y contento de esta cooperación, y creo que va para largo.

¿Cómo recuerdas vuestros conciertos conjuntos?
– Pues los recuerdo muy intensamente. Siempre disfrutando muchísimo, ya que, como digo, al ser amigos y llevarnos tan bien, disfrutamos muchísimo compartiendo música con un público que siempre es caluroso y entregado con nosotros.

¿Qué canciones sueles tocar en los conciertos?
– Recientemente estoy interpretando bastante Chopin. Pero tengo en mi repertorio otros compositores como Liszt, Moussorgsky, Schubert o Granados. Este año es el 250 aniversario de de Beethoven, y para mi es un placer haber sido programado en el Ciclo del Palau de la Música de Valencia, donde se interpretará la integral de sus sonatas (yo en concreto interpretaré tres, el día 5 de diciembre de 2020).

Estudiaste en la Universidad Fryderyk Chopin en Varsovia, ¿cómo recuerdas este período?
– Lo recuerdo como 5 de los mejores años de mi vida. En todos los sentidos. Aprendí tantísimo de profesores, alumnos, amigos, etc… Viví fuera de casa por primera vez. Disfruté de Varsovia en todos sus sentidos. Y guardo estos años de formación y experiencias en un lugar muy especial de mi corazón.

Bajo la atenta mirada de Piotr Paleczny, di cómo te llevaste con él y cuál es tu opinión de el como profesor.
– Tanto Piotr Paleczny como su asistente Karolina Nadolska son dos personas a las que les debo muchísimo, tanto en lo profesional como en lo personal. Para mi estudiar con el Prof. Paleczny, que tanto en Polonia como a nivel mundial es una eminencia del piano, tan prestigioso profesor y concertista, que para mí ha sido un honor haber tenido la oportunidad de haber estudiado con él durante 4-5 cursos académicos. Mi relación con ellos es muy buena, nos guardamos un gran respeto, pero gran afecto mútuo que confío va a durar siempre a pesar de la distancia. No obstante, el agradecimiento anterior debería darlo a mi anterior maestro, Brenno Ambrosini, y a su mujer, Bernadetta Raatz, quienes me pusieron en contacto con el Prof. Paleczny e hicieron posible que el profesor quisiera escucharme tocar en una clase extraordinaria, y ahí decidió darme la oportunidad de poder trabajar con él en la Universidad.

¿Cómo te gusta Varsovia?
– Varsovia me encanta. Es una ciudad donde he vivido muy a gusto (a pesar del frío de invierno…). El invierno, como digo, es muy duro… al menos para mí… un español, de Valencia, donde estamos acostumbrados al buen tiempo y el sol, la playa, terrazas, etc.
Pero la vida en Varsovia es muy bonita, tiene mucho encanto, y espero volver mil veces (o más) en lo que me quede de vida.

¿Has notado algunas características similares entre polacos y españoles, o somos bastante diferentes?
– Creo que en todos los países te puedes encontrar personas de todos los tipos: gente simpática, gente antipática, gente más fría o gente más cercana, etc. Y en Polonia he encontrado con gente de todos estos tipos. Pero afortunadamente, ha abundado más en mi vida la gente amable, simpática y cercana, que gente antipática o arrogante.

Cuál es tu sueño más grande?
– Mi sueño más grande es poder disfrutar muchos años de la música. En este sentido idolatro muchísimo a mi profesor Paleczny. Ver, que a su edad, sigue viajando tantísimo, dando conciertos, grabando, de jurado en concursos, etc., que es algo que admiro muchísimo. Así que sí… sería un sueño poder disfrutar durante muchísimos años de lo que más me gusta, que es dar conciertos, compartir lo que sé con los más jóvenes, etc.

El año 2019 terminó, ¿cómo fue para ti?
– El 2019 ha sido un año que nunca olvidaré: en verano aprobé unos exámenes muy duros en España, llamados oposiciones, y los cuales estuve durante muchísimos meses preparando, para ser “catedrático” (el rango más alto de profesor en nuestras universidades de música, que en España se llaman “conservatorios superiores de música”). Estos exámenes, una vez los apruebas, tienes esta plaza hasta el momento en que te jubiles, y por tanto es muy importante poder aprobarlos. Así que digo que nunca los olvidaré por este motivo. Por otro lado, la segunda mitad del 2019 ha estado llena de conciertos, y me ha abierto muchísimas puertas para este 2020, así que en ese sentido también ha sido un año muy positivo.

¿Cuáles son tus planes para el nuevo año 2020, dónde podremos escucharte?
– Como he comentado antes, tengo bastantes conciertos programados para este 2020, en ciudades como París, Barcelona, Madrid, Sevilla, Los Angeles, Chicago, Nueva York, Castellón, Florencia, Valencia… así que bueno, a estudiar mucho y prepararse bien para todos ellos.

¿Alguna vez actuarás en Polonia?
– De momento no tengo nada programado en Polonia, pero quien sabe. ¡Espero que sí! ¡Seguro que sí, algún día!

Y al final puedes saludar a los lectores e invitarlos a tus conciertos.
– Pues nada, agradecer a todos los lectores que se hayan tomado un tiempo para leer esta entrevista y simplemente decir que toda la información de mi actividad la pueden encontrar en mi página profesional de Facebook (Antonio Morant Albelda – pianist) o en mi cuenta de Instagram (@antoniopianist). ¡¡Saludos!!

Justyna Borowiecka habló con Antonio Morant Albelda.

Schubert – Serenade (Simant Duo, audio recording)

Spanish rhapsody – Liszt

Antonio Morant Albelda – „Grać koncerty i dzielić się tym, co wiem z najmłodszymi”. Wywiad.

Antonio Morant Albelda, hiszpański pianista klasy światowej opowiedział mi o muzyce, koncertach, marzeniach i planach na Nowy Rok. Zapraszam do przeczytania wywiadu.

Antonio - Kopia
Fot: Antonio Morant Albelda /archiwum materiału.

Justyna Borowiecka: Grasz od szóstego roku życia na fortepianie, dlaczego wybrałeś akurat ten instrument?
Antonio Morant Albelda: – Tak jest. Cóż … właściwie zacząłem grać na waltornie, ponieważ mój ojciec jest trębaczem. Ale relacja nauczyciel-uczeń (ojciec-syn) nie była zbyt satysfakcjonująca… ponieważ byłem trochę nerwowym i niesfornym dzieckiem, a mój ojciec wkrótce zobaczył, że bardziej interesuje mnie fortepian niż waltornia. Natychmiast przełączyłem się na fortepian. Prawda, która była narzędziem, które zwróciło moją uwagę od najmłodszych lat. Na początku, podobnie jak wszyscy inni, zwraca uwagę na to, jak „duży i piękny” jest. Ale oczywiście pod każdym względem mi się podobało.


Czy w Twojej rodzinie są korzenie muzyczne, ktoś grał na jakimś instrumencie czy jesteś pierwszą osobą w rodzinie, która zajmuje się muzyką?

– Tak, jak powiedziałem wcześniej mój tata jest zawodowym trębaczem. Moje pierwsze lekcje muzyki odbyły się z jego ręki, a potem wstąpiłem do Konserwatorium, zawsze postępując zgodnie z jego radami, za które muszę bardzo podziękować. Z drugiej strony, chociaż moja mama jest lekarzem w aptece, stanowiła fundamentalne wsparcie podczas mojej kariery szkoleniowej i artystycznej. Mogę, więc naprawdę powiedzieć, że miałem szczęście w domu.

Byłeś wielokrotnie nagradzany w konkursach krajowych i międzynarodowych między innymi: w Walencji, Barcelonie, Niemczech, Palma de Mallorca. Która nagroda jest dla Ciebie najcenniejsza?
– Tak jest. Konkursy zawsze były świetną motywacją przez całe moje kształcące lata. Kiedy przygotowywałem konkurs (zawsze to powtarzałem), uczyłem się więcej i lepiej, ponieważ przygotowanie, które wymaga, sprawia, że twoje studia są bardziej dogłębne i intensywne. Ale świat konkursów „trzeba złapać pincetą”, ponieważ podlegają one subiektywizmom, takim jak docenienie samej sztuki (w tym przypadku muzyki), i dlatego myślę, że trzeba je tak widzieć: motywacja do nauki i wzbogacenie kariery.
Powiedziałbym – Mam szczególne przywiązanie do konkursów, które wygrałem w Niemczech (Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny Alfreda Schnittke) oraz w Trieście we Włoszech (Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny Ars Nova), ponieważ były one wielką nagrodą za wielki wysiłek.
Ale jeśli naprawdę muszę odpowiedzieć, najcenniejszą dla mnie nagrodą jest możliwość studiowania u profesorów, których studiowałem, jak trudno jest znaleźć tę postać nauczyciela, który cię wypełnia, trenuje i łączy z tobą … Jorge Blom-Dahl, Carlos Apellaniz, Juana Blanco, Brenno Ambrosini, a już w Warszawie z Piotrem Palecznym i Karoliną Nadolską… – były najcenniejszą nagrodą w mojej karierze.

Brałeś udział w wielu koncertach między innymi Walencji, Hamburgu, Trieste, Castellón, który koncert wspominasz najmilej?
– Tak, występowałem w teatrach w Hiszpanii, Francji, Portugalii, Norwegii, Polsce, Włoszech, Serbii… W święta Wielkanocne mam tournée po Stanach Zjednoczonych (w tym Los Angeles, Chicago i Nowy Jork). Każdy koncert jest inny, a każdy koncert jest wyjątkowy. Ze szczególnym uczuciem pamiętam koncert, który dałem w Palau de la Música w Walencji, ponieważ za każdym razem, gdy witałem publiczność, widziałem całą moją rodzinę, a zwłaszcza moich dziadków (w tym mojego zmarłego dziadka), których tak bardzo kocham. Gra w domu, w otoczeniu przyjaciół i rodziny, jest zawsze wyjątkowa.

W minionym roku współpracować z hiszpańskim trębaczem Ruben Simeo, jak oceniasz Waszą współpracę i jak się dogadujecie?
– Tak, rzeczywiście. Od końca 2018 roku utworzyliśmy Simant Duo, a ostatnio nagraliśmy płytę CD „New way”, która wkrótce trafi do sprzedaży. Praca z Rubén’en jest imponująca pod każdym względem. Rubén jest uważany za 27-letniego jednego z najlepszych trębaczy na świecie, był uczniem legendarnego Maurice’a André i podróżował po całym świecie od najmłodszych lat i jest niesamowity od dzieciństwa. Ale poza tym jest dla mnie jak wielki przyjaciel. Podziwiam jego pozytywizm, radość, pragnienie tworzenia muzyki, pokorę i długą przyjaźń itd. Jestem, więc bardzo dumny i szczęśliwy z tej współpracy i myślę, że będzie trwać ona długo.

Jak wspominasz Wasze wspólne koncerty?
– Cóż, pamiętam je bardzo intensywnie. Zawsze bardzo się cieszę, ponieważ, jak mówię, będąc przyjaciółmi – dobrze się dogadujemy, naprawdę lubimy dzielić się muzyką z publicznością, która jest zawsze ciepła i cieszy się razem z nami.

Jakie utwory najczęściej grasz na koncertach?
– Ostatnio gram sporo Chopina. Ale mam w swoim repertuarze innych kompozytorów, takich jak Liszt, Musorgski, Schubert czy Granados. W tym roku przypada 250. rocznica Beethovena i dla mnie to przyjemność zaproponować jego utwory w cyklu Palau de la Música w Walencji, gdzie zostanie zinterpretowana całka jego sonata (konkretnie zinterpretuję trzy, 5 grudnia 2020).

Studiowałeś na Uniwersytecie Fryderyka Chopina w Warszawie, powiedz jak wspominasz ten okres?
– Pamiętam to, jako 5 najlepszych lat mojego życia. Pod każdym względem. Wiele się nauczyłem od nauczycieli, uczniów, przyjaciół itp. Po raz pierwszy mieszkałem poza domem. Pod każdym względem podobała mi się Warszawa. I te lata szkolenia i doświadczeń trzymam w bardzo szczególnym miejscu w moim sercu.

Pod czujnym okiem Piotra Palecznego, powiedz jak się z nim dogadywałeś i jakim według Ciebie jest profesorem?
– Zarówno Piotr Paleczny, jak i jego asystentka Karolina Nadolska to dwie osoby, którym wiele zawdzięczam, zarówno zawodowo, jak i osobiście. Dla mnie studia u prof. Palecznego, który w Polsce i na świecie jest wybitnym pianistą, tak prestiżowym nauczycielem i wykonawcą koncertów, że dla mnie to zaszczyt móc uczyć się z nim na 4-5 kursach akademickich. Moje relacje z nimi są bardzo dobre, mamy wielki szacunek, ale wielkie wzajemne uczucie, któremu ufam i zawsze będzie trwać pomimo odległości. Jednak poprzednie podziękowania należą się mojemu poprzedniemu nauczycielowi, Brenno Ambrosini i jego żonie, Bernadetcie Raatz, która skontaktowała mnie z prof. Palecznym i pozwoliła nauczycielowi usłyszeć, jak gram w niezwykłej klasie, i tam on postanowił, że da mi możliwość współpracy z nim na uniwersytecie.

Jak podoba Ci się Warszawa?
– Kocham Warszawę. To miasto, w którym mieszkałem bardzo wygodnie (pomimo mroźnej zimy (uśmiech)). Zima, jak mówię, jest bardzo trudna, przynajmniej dla mnie. Hiszpan z Walencji, gdzie jesteśmy przyzwyczajeni do dobrej pogody i słońca, plaży, tarasów itp. Ale życie w Warszawie jest bardzo piękne, ma wiele uroku i mam nadzieję, że wrócę tysiąc razy (lub więcej) do tego, co mi pozostało z życia.

Czy zauważyłeś jakieś podobne cechy między Polakami a Hiszpanami, czy jesteśmy całkiem różni?
– Myślę, że we wszystkich krajach można spotkać ludzi wszystkich typów: miłych, nieprzyjaznych, zimniejszych lub bliższych itp. A w Polsce poznałem ludzi tego typu. Ale na szczęście życzliwych, przyjaznych i bliscy ludzie obfitowali w moim życiu więcej niż ludzie nieprzyjaźni i aroganccy.

Jakie jest twoje największe marzenie?
– Moim największym marzeniem jest móc cieszyć się muzyką przez wiele lat. W tym sensie bardzo ubóstwiam mojego profesora Palecznego. Widzisz, w swoim wieku wciąż dużo podróżuje, dając koncerty, nagrania, jest jurorem w konkursach itp., Co bardzo podziwiam. Więc tak, byłoby marzeniem móc cieszyć się przez wiele lat tym, co lubię najbardziej, czyli dawać koncerty, dzielić się tym, co wiem z najmłodszymi itp.

Skończył się rok 2019, jaki był dla Ciebie?
– Rok 2019 był rokiem, którego nigdy nie zapomnę: latem zdałem kilka bardzo trudnych egzaminów w Hiszpanii, zwanych opozycjami, które przygotowywałem przez wiele miesięcy, aby zostać „profesorem” (najwyższy stopień nauczyciela na naszych uniwersytetach muzycznych, które w Hiszpanii nazywane są „wyższymi konserwatoriami muzyki”). Po zdaniu tych egzaminów masz to miejsce do momentu przejścia na emeryturę, dlatego bardzo ważne jest, aby je zdać. Mówię więc, że z tego powodu nigdy tego nie zapomnę. Z drugiej strony druga połowa 2019 roku była pełna koncertów i otworzyła wiele drzwi na 2020 rok, więc pod tym względem był to również bardzo pozytywny rok.

Jakie masz plany na nowy 2020 rok, gdzie będzie można Cię usłyszeć?
– Jak powiedziałem wcześniej, mam zaplanowanych wiele koncertów na 2020 rok, w miastach takich jak Paryż, Barcelona, Madryt, Sewilla, Los Angeles, Chicago, Nowy Jork, Castellón, Florencja, Walencja… Tak dobrze, aby uczyć się ciężko i dobrze się przygotować do wszystkie z nich.

Czy wystąpisz kiedyś w Polsce?
– W tej chwili nie mam w programie koncertów w Polsce, ale kto wie. Mam taką nadzieję! Z pewnością kiedyś! (uśmiech).

I na koniec możesz pozdrowić czytelników i zaprosić na swoje koncerty.
– Cóż, dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy poświęcili trochę czasu na przeczytanie tego wywiadu i po prostu mówią, że wszystkie informacje na temat mojej działalności można znaleźć na mojej profesjonalnej stronie na Facebooku (Antonio Morant Albelda – pianist) lub na moim koncie Instagram (@antoniopianist). Pozdrowienia!

Z Antonio Morant Albelda rozmawiała: Justyna Borowiecka.

—-

Schubert – Serenade (Simant Duo, audio recording)

 

Spanish rhapsody – Liszt

 

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Jak zaprezentują się Biało-Czerwoni?

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn w tym roku odbędą się w trzech państwach Szwecji, Austrii i Norwegii. Jak w tym roku wypadnie reprezentacja Polski i czy uda się im się wyjść z grupy?

logo_EHF-EURO-2020 - Kopia
Fot: Logo Mistrzostw Europy 2020 w piłce ręcznej mężczyzn.

To już czternaste Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn. Jest to oficjalny turniej międzynarodowy o randze mistrzostw kontynentu. Organizowany przez EHF, który ma na celu wyłonienie najlepszej reprezentacji męskiej Europie.

Po raz pierwszy w historii tych mistrzostw turniej zostanie zorganizowany w trzech państwach, wezmą w nich dwadzieścia cztery zespoły.

W tym roku gospodarzami turnieju została Szwecja, Austria i Norwegia. Automatyczny awans na Euro uzyskało trzech gospodarzy oraz Hiszpania, jako obrońca tytułu z 2018 roku. W pozostałych miejscach odbyły się dwuetapowe eliminacje, z których pierwsze dwa miejsca awansowały na Mistrzostw Europy. Obecny turniej służy, jako jedna z kwalifikacji do Letnich Igrzysk Olimpijskich 2020 oraz Mistrzostw Świata 2021.

Kto gdzie i z kim zagra…

W sześciu halach odbędą się poszczególne fazy turnieju. Pierwsza faza grupowa odbędzie się we wszystkich trzech krajach, faza zasadnicza w Austrii i Szwecji a walka o medale w Sztokholmie.

W Austrii w mieście Graz na Arenie Stadthalle Graz, która pomieści 6 000 kibiców zagrają drużyny z grupy A – Chorwacja, Białoruś, Czarnogóra i Serbia.

Również w Austrii we Wiedniu na Arenie Wiener Stadthalle (pomieści 12 000 kibiców), swoje mecze rozegra grupa B, w której zagrają Czechy, Macedonia Północna, Austria i Ukraina.

Natomiast w Norwegii w mieście Trondheim, w którym odbywa się większość sportów zimowych. Na arenie Trondheim Spektrum (pojemność 8 000), odbędą się mecze w grupie C i grupie D.

W grupie C zagrają Hiszpania, Niemcy, Łotwa i Holandia. W grupie D – Francja, Norwegia, Portugalia oraz Bośnie i Hercegowina.

W Szwecji w mieście Malmö na arenie Malmö Arena (13 000 pojemości), obędą się mecze w grupie E – Dania, Węgry, Islandia i Rosja.

I ta ostania najważniejsza dla polskich kibiców grupa F, w której zagrają Szwecja, Słowenia, Szwajcaria i Polska. Mecze polskiej reprezentacji odbędą się w Szwecji w mieście Göteborg na hali Scandinavium, która pomieści 12 000 kibiców.

Grupa F jest do wygrania…

Miniony rok dla polskich szczypiornistów nie zawsze były udany. Wyszarpane zwycięstwo w kwalifikacjach do Euro 2020 w meczu z Izraelem (26:23 (10:11)), nie udany turniej w Argentynie oraz rozegrany turniej Czterech Narodów w Tarnowie pokazuje, że jeszcze sporo pracy czeka polską kadrę.

Nowy Rok Biało-Czerwoni rozpoczęli od Turnieju w Torrelavedze w Hiszpanii, we wszystkich trzech meczach przegrali w pierwszym z Rosją 25:30 (14:15), w drugim z Hiszpanią 35:31 (15:13) i z Portugalią 34:27 (18:16).

Grupa, do której Biało-Czerwoni trafili na Mistrzostwach Europy to grupowa mocna, ale jak sami piłkarze przyznają jest ona do ogrania. Każdy z nich za cel stawia sobie wyjście z grupy. Na pewno piłkarze są zmotywowani i gotowi, aby zagrać na najwyższym pozimowe.

Mecze Reprezentacji Polski w fazie grupowej:
Mecz Słowenia – Polska – 10.01.2020 r., godz: 20:30.
Mecz Szwajcaria – Polska – 12.01.2020 r., godz: 16:00.
Mecz Polska – Szwecja – 14.01.2020 r., godz: 18:15.


Faza grupowa:
Grupa A (Austria, Graz) – Chorwacja, Białoruś, Czarnogóra, Serbia.
Grupa B (Austria, Wiedeń) – Czechy, Macedonia Północna, Austria, Ukraina.
Grupa C (Norwegia, Trondheim) – Hiszpania, Niemcy, Łotwa, Holandia.
Grupa D (Norwegia, Trondheim) – Francja, Norwegia, Portugalia, Bośnie i Hercegowina.
Grupa E (Szwecja, Malmö) – Dania, Węgry, Islandia, Rosja.
Grupa F (Szwecja, Göteborg) – Szwecja, Słowenia, Szwajcaria, Polska.

Mundial U-20 – Reprezentacja Ukrainy Mistrzami Świata!

Mistrzostwa Świata do lat 20 dobiegły końca. Mistrzami Świata zostali piłkarze z Ukrainy. Jakie one były? co zapamiętamy?

blog - ODcyNi5qJi1MT3ZZTV48IhQJYB5FEisqTQkiRkYWEDcTHC0AVB07IQIKKxtqGWBxAEh9UVMQe3xVSyxZAC5-dVVOdl4HR2EuEx4=
Fot: Logo Mistrzostw Świata. U-20 World Cap. Poland 2019. Mistrzostwa Świata U-20.

Fantastyczny młodzieżowy turniej dobiegł końca. W tym roku organizatorami Mistrzostw Świata była Polska, które świetnie przygotowała Mundial do lat 20. Mecze obyły się na sześć stadionach. W Bielsko-Biała – na Stadionie Miejskim rozgrywane był mecze fazy grupowej, 1/8 finału i ćwierćfinału, to stadion który pomieścił 15 316 kibiców.

W Bydgoszczy, Stadion im. Zdzisława Krzyszkowiaka, jest pojemnościowo największy bo pomieści 20 559 kibiców, rozgrywane mecze był na im oczywiście faza grupowa i 1/8 finału.

W Lublinie na Arena Lublin, rozgrywane były mecze fazy grupowej, 1/8 finału i półfinał. Pomieści on 15 243 kibiców.

Stadion w Tychach, również Miejski, na którym odbyły się mecze fazy grupowej, 1/8 finału i ćwierćfinał. To na nim odbywały się również mecze dwa lata temu na Mistrzostwa Świata kadry U-21. Stadion Miejski pomieści 15 300 kibiców.

Stadion Miejski w Gdyni, na którym odbyły się mecze fazy grupowej, 1/8 finału, ćwierćfinał, półfinał i mecz o 3. miejsce. Pomieści on 15 000 kibiców. Polscy reprezentacji mieli okazję zagrać na nim w 1/8 finału, w meczu przeciwko Włochom.

I ten najważniejszy Stadion Widzewa w Łodzi, na którym zagrali Biało-Czerwoni w fazie grupowej. Następnie odbyły się tu mecze 1/8 finału, ćwierćfinał i finał. W finale zagrały tutaj Ukraina i Korea Południowa. Dwie drużyny, które nie były brane pod uwagę, że zajdą tak daleko. Jednak piłkarze z Ukrainy okazali się lepsi i wygrali z Koreańczykami 3:1 (1:1).

Polacy mogą być dumni nie tylko z naszych kadrowiczów, którzy wyszli z grupy, zagrali na Stadionie Miejskim w Gdyni, ale przede wszystkim z dobrej organizacji. Mało kto narzekał na zorganizowanie i do tego pogoda w Polscy również dopisała. Kibice zwłaszcza zagraniczni docenili uroki Polski właśnie m.in. z udanej i bardzo ciepłej pogody, wielu było zaskoczonych, że Polska może być tak piękna i ciepła. W ankietach zagranicznych gości wielu wypowiada się, że Polska to zimy kraj. A tutaj duże zaskoczenie i bardzo duży plus.

To kibice będą pamiętać…

Oprócz wspomnianej organizacji i ciepłej pogody. Na pewno polscy kibice zapamiętają, postawę podopiecznych Jacka Magiery. W fazie grupowej zagrali z Kolumbią, z którą przegrali 0:2 (0:1), z Tahiti, z którą wygrali 5:0 (3:0), na listę strzelców wpisali się Jakub Bednarczyk (w 18’), Marcel Zylla (37’), Dominik Steczyk (39’ i 62’) oraz Adrian Benedyczak (w74’). W meczu z Senegalem bezbramkowo zremisowali. Zajęli wówczas trzecie miejsce w tabeli (4 punkty).

Najważniejsze – wyszli z grupy. W 1/8 finału spotkali się z reprezentacją Włoch, z którą przegrali 1:0 po rzucie karnym w 37 minucie, wykonywanym przez Andrea Pinamonti. Gdyby nie ten rzut karny, kto wie, jak potoczyły by się losy polskich piłkarzy, którzy przeważali w tym meczu, mieli sporo okazji podbramkowych, widać był, że nadają ton swojej grze. Eksperci ocenili, że to był najlepszy mecz w wykonaniu Biało-Czerwonych. Szkoda, że to przygoda skończyła się na tym etapie, gdyż nasi reprezentacji pomału rozkręcali się.

Nazwiska, które zapamiętamy…

To turniej w którym zapamięta się kilka kluczowych nazwisk, które w przyszłości będą stanowić o sile seniorskiej reprezentacji. W śród polaków wymienia się na pewno Jakuba Bednarczyka, którego bramka zdobyta w meczu przeciwko Tahiti, zaliczona była do jednej z najpiękniejszych na tym Mundialu. Wśród polskich nazwisko wymienia się bramkarza Radosława Majeckiego, jak również Dominika Steczyka, Sebastiana Walukiewicza, Bartosza Slisza, Adriana Łyszczarza, Marcela Zyllę, Serafina Szotę i kilku innych.

Warto również wspomnieć o bramkarzach rezerwowych, którzy co prawda nie zagrali ale są to młodzi i utalentowani bramkarze to Miłosz Mleczko i Karol Niemczycki. Jeszcze o nich usłyszmy…

Jeśli chodzi o inne drużyny, to zaskoczeniem jest odpadniecie również w 1/8 finału Argentyny, która tytuł Mistrza Świata zdobywała aż sześć razy w tej kategorii wiekowej (1979, 1995, 1997, 2001, 2005 i 2007 r.). Wśród europejskich drużyn wymieniało się Włoch, Francję oraz Portugalię. Dwie pierwsze awansowały dalej, natomiast Portugalia zajęła trzecie miejsce w tabeli. Do tej czołówki warto dodać też Ukrainę, która awansowała do półfinału razem z Włochami. A później zagrała w finale.

Zaskoczyli Japończycy, który awansowali z drugiego miejsca, reprezentacja Mail oraz Nowa Zelandia. Najwięcej bramek oglądaliśmy w fazie grupowej w meczu Norwegia – Honduras (12:0 (5:0)). Erling Håland w tym meczu zdobył aż 9 goli (w7’, 20’, 36’ – karny, 43’, 50’, 67’, 77’, 88’, 90’), do dziś eksperci zastanawiają się jak można w jednym meczu strzelić dziewięć bramek – można i to potwierdza Erling Håland.

To były bez wątpienia piękne i niezapomniane mistrzostwa, które w pamięci kibiców pozostaną na bardzo długo…

Mistrzostwa Świata U-20 w Polsce. Czas rozpocząć!…

Mistrzostwa Świata U-20 tym razem zagoszczą w Polsce. Czy Biało – Czerwoni sięgnął po medal?

blog - ODcyNi5qJi1MT3ZZTV48IhQJYB5FEisqTQkiRkYWEDcTHC0AVB07IQIKKxtqGWBxAEh9UVMQe3xVSyxZAC5-dVVOdl4HR2EuEx4=
Fot: Logo Mistrzostw Świata. U-20 World Cap. Poland 2019. Mistrzostwa Świata U-20.

Już czwartek 23 maja, rozpoczną się Mistrzostwa Świata U-20, które w tym roku odbędą się w Polsce. To jedyna taka impreza, na której rodzą się przyszłe gwiazdy futbolu.

Mistrzostwa Świata do lat 20, to oficjalny międzynarodowy turniej piłkarski, który co dwa lata organizuje FIFA. Jest głównie przeznaczony dla piłkarzy do lat 20, ale również mogą brać w nim udział młodsze pokolenie.

Reprezentacja Polski brała w nim udział cztery razy w 1979, 1981, 1983 i 2007 roku. Wywalczyła tylko jeden brązowy medal w 1983 roku.

Każdy turniej wyłania piłkarzy, którzy osiągają znaczną karierę, grają później w swoich seniorskich reprezentacjach lub w dobrych światowych klubach.

Polska kadra U-20 ostatni raz na Mundialu w 2007 roku…

Mistrzostwa Świata w 2007 roku, które wówczas odbyły się w Kanadzie miło wspominają Polscy reprezentanci – Wojciech Szczęsny i Grzegorz Krychowiak, którzy dzisiaj grają w seniorskiej kadrze. Chociaż w bramce wówczas bronił Bartosz Białkowski, grał od najmłodszych lat w Lidze angielskiej, ostatnio pojawił się również w dorosłej reprezentacji w meczu towarzyskim z Chile.

Grzegorz Krychowiak na Mundialu popisał się bramką zdobytą w pierwszym meczu przeciwko Brazylii. Po turnieju podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z Bordeaux.

Dawid Janczyk, który w tym turnieju zdobył trzy bramki (w meczu ze Stanami Zjednoczonymi, Koreą Południową i z Argentyną), zaraz po turniej przeniósł się do CSKA Moskwa, był odkryciem Mundialu. Warto również wspomnieć o kapitanie Arturze Marciniaku, który dziś jest ulubieńcem publiczności Warty Poznań, a także Jarosławie Fojucie, Patryku Małeckim, Benie Staroście, Adamie Danch czy Tomaszu Cywka ich przygoda z futbolem potoczyła się całkiem dobrze.

Kadra prowadzona przez trenera Michała Globisza wówczas wyszła z gruby i dotarła do 1/8 finału, gdzie przegrała z Argentyną (1:3 (1:1)), która zagrała w finale z Czechami i tym samym zwyciężyła cały turniej (2. miejsce Czechy, 3. miejsce Chile).

Królem strzelców został Sergio Agὒero, który również został wygrany piłkarzem MVP, a dziś jest to czołowy piłkarz Manchesteru City.

W przeszłości na Mundialu U-20 występowali choćby Diego Maradona. W 1979 roku wybrany na piłkarza turnieju, a także Leo Messi – 2005 roku został uznany za najlepszego piłkarza i do dziś dnia jest najlepszym piłkarzem na świecie. Gra, na co dzień w FC Barcelona, a dzieci chętnie ubierają koszulkę z napisem „Messi”. Miło turniej będzie wspomniał również Paul Pogba, który ten tytuł zdobył w 2013 roku.

Najwięcej tytułów zdobyła wspomniana Argentyna, królowała aż sześć razy w 1979, 1995, 1997, 2001, 2005 i 2007 roku. Drugie miejsce zajmuje Brazylia, która wygrywała pięć razy 1983, 1985, 1993, 2003 i 2011 roku. Portugalia triumfowała dwa razy (w 1989, 1991 roku) oraz Serbia również dwa razy (w tym, jako Jugosławia – 1987, 2015).

Po jednym tytule mają Ghana (2009 r.), Hiszpania (1999 r.), ZSRR (1977 r.), Niemcy (1981 r.), Anglia (2017 r.) i Francja (2013 r.).

Tegoroczny Mundial w Polsce…

Obecnie Mistrzostw Świata U-20, wygraliśmy w głosowaniu z Indiami i co ciekawe nasz kraj otrzymał prawo do organizacji dokładnie w stulecie Polskiego Związku Piłki Nożnej. Radość była ogromna, ale również lekki niepokój czy uda się wszystko dobrze zorganizować.

Mecze będą się odbywać na sześciu stadionach w Bielsku-Białej, Bydgoszczy, Gdyni, Lublinie, Łodzi i Tychach. Podopieczni Jacka Magiery zagrają z Kolumbią (23.05), Tahiti (26.05) i Senegalem (29.05). Mecze Polaków w fazie grupowej będą rozegrane na stadionie Widzewa Łódź.

Polscy jak i zagraniczni kibice będą oglądać 24 drużyny w tym tylko sześć europejskich. Na pewno można być pewnym, że zobaczymy przeszłe gwiazdy światowej piłki.

Największym zaskoczeniem jest brak Anglii, która w 2017 roku triumfowała w finale wygrywając wówczas z Wenezuelą 1:0 (1:0), która również na ten turniej niezakwalifikowana się. Wielką sensacją jest również nieobecność Brazylii, pięciokrotny mistrz świata i aż dwudziestokrotny medalista w tej kategorii wiekowej. Potencjalni kandydaci na mistrza świata zawiedli, więc faworyta trzeba szukać gdzie indziej. Mocna jest wspomniana Argentyna, która z roku na rok ma coraz lepszych piłkarzy. Natomiast wśród europejskich drużyn, można celować w zwycięstwo Włoch, Portugali i Francji. Zabraknie Hiszpanii i Niemiec.

Trener Jacek Magiera wybrał do swojego składu jednych z najlepszych zapowiadających się piłkarzy, są wśród nich bramkarze Karol Niemczycki (NAC Breda) i Radosław Majecki (Legia Warszawa), obrońca Sebastian Walukiewicz (Pogoń Szczecin), pomocnik David Kopacz (VfB Stuttgart), Adrian Łyszczarz i Tymoteusz Puchacz (obaj GKS Katowice) czy Bartosz Slisz (Zagłębie Lubin). Niektórzy piłkarze są już dobrze znani z boisk Ekstraklasy inni na tym turnieju pokarzą się polskiej publiczności po raz pierwszy.

Ciekawostką jest, że Sebastian Walukiewicz jest jednym z najlepszych młodych obrońców, latem przeniesie się do włoskiego Cagliari. Działacze klubowi zapłacili za niego 4 miniony euro już w styczniu, bojąc się, że po Mundialu będzie jeszcze droższy a inne kluby będą chcieli go wykupić.

Oprócz oczywiście pokazanie się publiczności i zagrania dobrych spotkań liczyć się będzie przede wszystkim zbieranie doświadczenia dla wszystkich młodych piłkarzy…


Faza grupowa:
Grupa A (Lublin, Łódź – mecze: 23, 26 i 29 maja)
Polska, Kolumbia, Tahiti, Senegal.

Grupa B (Bydgoszcz, Gdynia – mecze: 23, 26 i 29 maja):
Meksyk, Włochy, Japonia, Ekwador.

Grupa C (Lublin, Łódź – mecze: 24, 27 i 30 maja):
Honduras, Nowa Zelandia, Urugwaj, Norwegia.

Grupa D (Bielsko-Biała, Tychy – mecze: 24, 27 i 30 maja):
Katar, Nigeria, Ukraina, USA.

Grupa E (Bydgoszcz, Gdynia – mecze: 25, 28 i 31 maja):
Panama, Mail, Francja, Arabia Saudyjska.

Grupa F (Bielsko-Biała, Tychy – mecze: 25, 28 i 31 maja):
Portugalia, Korea Płd, Argentyna, RPA.

Mistrzostwa Świata w siatkówce: Polacy wracają ze złotem…

Siatkarze polscy obronili tytuł z przed czterech lat i ponownie zostali Mistrzami Świata. Do kraju wracają uśmiechnięci i dumni.

blog - img-3220-431779 — kopia
Logo Mistrzostw Świata w siatkówce mężczyzn 2018 r.

Tegoroczne Mistrzostwa Świata w siatkówce były organizowane przez Włochów i Bułgarów. To już XIX mistrzostwa świata za nami. Kwalifikację wyłoniły 24 najlepsze zespoły świata, rozegrane zostało 94 spotkania. Na początku reprezentacje zostały przydzielone do 4 grup.

Reprezentacja Polski trafiła do grupy D, gdzie w fazie grupowej w Warnie zagrała z jednym z gospodarzy – Bułgarią, następnie z Iranem, Kubą, Finlandią i Portoryko.

Brawurowo przeszli pierwszą fazę grupową, wygrali wszystkie pięć meczów, zdobyli komplet 15. punktów. Spośród wszystkich 4 grup w pierwszej fazie grupowej Polska zdobyła najwięcej punktów. Takim samym bilansem mogą pochwalić się tylko Włosi, którzy w grupie A również zdobyli 15 punktów. Następne miejsce USA (grupa C, 13 punktów) oraz Brazylia (grupa B, 11 punktów).

Biało – Czerwoni nie mieli większych problemów z pokonaniem średnich i słabszych drużyn, takich jak Kuba, Portoryko i Finlandia. Największym wyzwaniem było wygranie z Iranem, rywalem mocnym, który nigdy się nie poddaje. Mimo rangi spotkania podopieczni Vitala Heynena, zwyciężyli z Irańczykami w setach 3:0. Dla naszych siatkarzy, którzy zgodnie po meczu przyznali, że choć rywal trudny wiedzieli, że mogą z nim wygrać, bo są w bardzo dobrej formie, która z meczu na mecz jest coraz wyższa.

Drugim mocnym rywalem w grupie D była Bułgaria, jako gospodarze ominęły ich kwalifikacje. Polacy również poradzili sobie z nimi wygrywając w setach 3:1.

Z pierwszej fazy grupowej do drugiej fazy grupowej awansowały po cztery zespoły z każdej grupy. I tak w grupie D, razem z Polską, która wywalczyła pierwsze miejsce awansowali, Iran (drugiej miejsce 11 punktów, Bułgaria (trzecie miejsce, 9 punktów) i Finlandia (czwarte miejsce, 6 punktów).


W drugiej fazie grupowej Polska trafiła na Serbię, Francję i Argentynę.
Serbowie i Francuzi od początku tego turnieju byli uznawani za najlepszych. Eksperci oceniali, że Serbowie, Francuzi oraz Amerykanie, Rosjanie, Włosi i Brazylijczycy, będą w szóstce najlepszych drużyn świata. Polska oceniana była przez bukmacherów na siódmym miejscu.

Przypuszczenia się sprawdziły, choć nie dokończa, bo zawsze musi być jakieś zaskoczenie. I bez wątpienia to zaskoczenie to reprezentacja Polski. Bukmacherzy nie spodziewali się tego, że zamiast Francji w szóstce będzie Polska.

Pierwszy mecz z Argentyną, choć drużynie z Polski nie brakowało woli walki, coś się nie układało, w tie-breaku przegrali 2:3. Z Francją też pojawił się słabszy moment, mecz którego nie potrafili wygrać (w setach 1:3). Od początku turnieju prezentowali bardzo dobrą formę, te dwa słabsze mecze wynikały pewnie z przeziębienia kapitana Michała Kubiaka, który nie mógł w pełni pomóc drużynie, a chłopcy też pewnie na swój sposób to przeżyli. Jednak eksperci mówili – lepiej dobrze, że ten słabszy moment pojawił się właśnie teraz, niż w późniejszych spotkaniach.

W trzecim meczu z Serbią, która awans do kolejnej rundy miała już zapewniony, poszło nam zdecydowanie lepiej, Polska wygrała z nimi w setach 3:0.

Co i tak pozliczaniu wszystkich punktów dało nam awans z pierwszego miejsca do trzeciej rundy. W której ponownie zmierzyliśmy się z Serbią, wygrywając z nimi pewnie w setach 3:0 oraz zagraliśmy z Włochami. Tak naprawdę wystarczył nam już tylko jeden set aby wejść do półfinału.

Tak też się stało w pierwszym secie Biało-Czerwoni zagrali najmocniejszym składem, wygrali tego seta 14:25, w kolejnych setach zagrał nasz skład rezerwowy, który spisał się równie dobrze. Potrafi wygrać w składzie rezerwowym jednego seta (trzeci set 18:25) oraz doprowadzili do tie-breaka. Włosi również później pojawili się w składzie rezerwowym, na zakończenie tego meczu i pożegnanie turnieju na otarcie łez wygrali 3:2.

Włosi trafiając do trzeciej rundy z Polską i Serbią, liczyli jako gospodarze, że będą walczyć o medale. Większość na nich stawiało. Polska wyeliminowała dwóch gospodarzy turnieju najpierw Bułgarię a później Włochów.

W półfinale podopieczni Vitala Heynena zagrali z USA, faworytem całego turnieju. Amerykanie na mundialu grają regularnie od 1966 roku, ale po medale sięgali tylko dwa razy w 1986 zdobyli złoto i tytuł mistrza świata oraz w 1994 zdobyli brązowy medal.

Półfinał z USA zakończył po ciężkiej walce w tie-breaku, szczęśliwie dla reprezentacji Polski (3:2).

Złoty medal dla Polski…

W finale zmierzyli się z Brazylią, która na mundialu występowała 16 razy. Przez ostanie 5 mundiali grała w finale. W 2002, 2006, 2010 roku sięgnęła po złoty medalu. Srebro zdobyła w 1982 roku i w 2014.

We wspomnianym 2014 roku w finale Brazylia walczyła z Polską. Biało – Czerwoni pod wodzą Stephane Antigi, zdobyli złoto. Wówczas mecz zakończył się wynikiem 3:1.

Finałowe spotkanie na tegorocznych Mistrzostw Świata, ponownie zakończone ogromnym sukcesem reprezentacji Polski, bowiem Polacy obronili tytuł i zdobyli upragniony puchar i złote medale oraz indywidualne wyróżniania.

„Nic dwa razy się nie zdarza a co zdarzy się raz drugi, zdarzy się i trzeci”. Nie mamy nic przeciwko temu aby polscy siatkarze za cztery lata znów zostali złotymi medalistami. Przed nami jeszcze Euro i Igrzyska Olimpijskie, na których na pewno znów zabłyszczą…

——————————
Wyróżniania:

Michał Kubiak – najlepszy przyjmujący
Piotr Nowakowski – najlepszy środkowy
Paweł Zatorski – najlepszy Libero
Bartosz Kurek – MVP turnieju

Douglas Souza (Brazylia) – najlepszy przyjmujący
Lucas Saatkamp (Brazylia) – najlepszy środkowy
Micah Christenson (USA) – najlepszy rozgrywający
Matthew Anderson (USA) – najlepszy atakujący

—————————
1. Miejsce – Złoty medal – Polska
2. Miejsce – Srebrny medal – Brazylia
3. Miejsce – Brązowy medal – USA
4. Miejsce – Bez medalu – Serbia

—————————

Najlepsza czternastka – nasza siła…

O sile naszego zespołu stanowiło czternastu wspaniałych siatkarzy, sześciu podstawowych i szczęściu graczy rezerwowych. Patrząc na zawodników ze składu podstawowego i rezerwowego można dostrzec same talenty. Siatkarze, którzy już stanowią o sile tego zespołu.

Bez wątpienia jest to znakomity turniej w wykonaniu Artura Szalpuka, jako debiutanta, jak również Bartosza Kurka i Piotra Nowakowskiego, którzy początek turnieju nie mieli aż takiego dobrego, ale w połowie grali tak fanatycznie, że chciało się na nich cały czas patrzeć.

Warto wspomnieć o tych najmłodszych Jakub Kochanowski i Bartosz Kwolek. Kuba Kochanowski grał nieco więcej, bez wątpienia jest jednym z najzdolniejszych środkowych naszej kadry. Bartosz Kwolek grał nieco mniej, ale już zapowiada się na znakomitego przyjmującego. Oboje mają na swoim koncie m.in. złoto Mistrzostw Świata juniorów z 2017 roku, oraz złoto Mistrzostw Europy juniorów w 2016 roku. Dla nich występ na tegorocznym mundialu to pierwsze tak ważne doświadczenie, które zapamiętają na długo.

Kapitan Michał Kubiak, który wykazał się ogromną siłą, odwagą i determinacją w walce o medal. Mateusz Bieniek, który pokazał, że można na niego zawsze liczyć bez względu na to czy wychodzi w podstawowym składzie czy wchodzi z rezerw.

Paweł Zatorski nasz najlepszy Libero, oraz jego zmiennik Damian Wojtaszek.

Grzegorz Łomacz, który również miał kilka udanych akcji jak również Fabian Drzyzga, obok Piotra Nowakowskiego i Bartosza Kurka najbardziej utytułowany zawodnik w polskiej kadrze, pokazywał, że można na niego zawsze stawiać.

Aleksander Śliwka, Dawid Kownacki i Damian Schulz bez nich nic nie byłoby takie same…

———————————————
Wyniki Polski w poszczególnych etapach Mundialu:

I faza grupowa:

Kuba – Polska – Wynik: 1:3 (18:25, 19:25, 25:21,14:25),
Portoryko – Polska – Wynik: 0:3 (14:25, 12:25, 15:25),
Polska – Finlandia – Wynik: 3:1 (25:20, 26:28, 25:16; 25:15),
Iran – Polska – Wynik: 0:3 (21:25, 20:25 , 22:25),
Bułgaria – Polska – Wynik: 1:3 (14:25 25:23 22:25 23:25).

II faza grupowa:
Polska – Argentyna 2:3 (25:16, 19:25, 23:25, 25:23, 14:16),
Polska – Francja 1:3 (15:25, 18:25, 25:23, 18:25),
Polska – Serbia 3:0 (25:17, 25:16, 25:14).

3 runda:
Polska – Serbia 3:0 (28:26, 28:26, 25:22),
Włochy – Polska 3:2 (15:25, 25:21, 18:25, 25:17, 15:11).

Półfinał:
Polska– USA 3:2 (25:22, 20:25, 23:25, 25:20, 15:11).

Finał:
Polska – Brazylia 3:0 (28:26, 25:20, 25:23).

Mundial 2018 – Podsumowanie…

Tegoroczne mistrzostwa świata w Rosji dobiegły końca. Po prawie miesięcznej rywalizacji zespoły z różnych kontynentów mogą trochę odpocząć. Puchar zdobyła reprezentacja Francji.

małe - blog - 545215f7f28c2_o,size,933x0,q,70,h,864eae — kopia
Fot: Logo Mundialu. Mundial 2018 w Rosji.

Rosjanie, którzy organizowali tegoroczny mistrzostwa świata, mogą być z siebie zadowoleni. Bowiem zorganizowali dobre i bezpieczne mistrzostwa. Atrakcji dla turystów i kibiców nie brakowało, na przydrożnych straganach można było kupić niemal wszystko, co prawdziwy kibic potrzebował, od balonów, chorągiewek, po maskotki, koszulki i wiele innych ciekawych rzeczy.

Obsługa hotelowa i organizatorzy dbali o to, aby nie tylko piłkarze, trenerzy dobrze się czuli, ale przede wszystkim kibice, którzy przyjechali z całego świata, aby kibicować swojej narodowej drużynie. Byli też i tacy, którzy zostawali na inne mecze, aby zobaczyć jak grają przeciwnicy. Znaleźli się również i tacy kibice, którzy kibicowali innym drużynom z innych grup. Tak naprawdę stadiony w Rosji były otwarte dla każdego, kto chciał poczuć „mundialową” atmosferę.

Tak było w grupach…
Rosjanie, którzy rozpoczynali Mundial meczem z Arabią Saudyjską na stadionie w Moskwie w Łużnikach, nie spodziewali się tego, że grupa A w której zagrali będzie dla nich do wygrania. Razem z Urugwajem awansowali do 1/8 finału. Rosjanie od początku nie byli faworytami, im bardziej zależało na tym, aby zorganizować dobre mistrzostwa i może dlatego bez większej presji dotarli aż do ćwierćfinału, gdzie zmierzyli się z Chorwacją, mecz ten był wyrównany, dopiero rzuty karne rozstrzygnęły, która z drużyn awansuje do półfinału. Awans wywalczyli Chorwaci. W grupie A oprócz Urugwaju (1 miejsce), Rosji (2 miejsce), Arabii Saudyjskiej (3 miejsce) zagrał jeszcze Egipt (4 miejsce).

W grupie B od początku faworytem były dwie drużyny Hiszpania i Portugalia i to właśnie one awansowały do 1/8 finału, zostawiając w grupie Iran (3 miejsce) i Maroko (4 miejsce). Jednak 1/8 finału dla tych zespołów nie ułożyła się najlepiej. Portugalia przegrała z Urugwajem (2:1 (1:0)), a Hiszpania w rzutach karnych uległa Rosji (1:1 po dogrywce, 3:4 rzuty karne).

W grupie C zagrali finaliści Francja, Dania (2 miejsce), Peru (3 miejsce) i Australia (4 miejsce). Francja dotarła aż do finału, po drodze w 1/8 finału pokonała Argentynę (4:1 (1:1), w ćwierćfinale Urugwaj (0:2 (0:1), w półfinale Belgie (1:0 (0:0).

Dania walczyła w eliminacjach w grupie razem z reprezentacją Polski, gdzie zajęła drugie miejsce. Na mundial pojechała po wygranych meczach w barażach (dwa mecze z Irlandią). W 1/8 finale Duńczycy zagrali z drugim finalistą – Chorwacją, rzuty karne dały awans Chorwacji do ćwierćfinału (1:1 po dogrywce 3:2 rzuty karne).

W grupie D zagrali wspomniana Chorwacja (1 miejsce), Argentyna (2 miejsce), Nigeria (3 miejsce) i Islandia (4 miejsce).

W grupie E zmierzyli się Brazylia (1 miejsce), Szwajcaria (2 miejsce), Serbia (3 miejsce) i Kostaryka (4 miejsce). Z tej grupy tylko Brazylia potrafiła awansować dalej niż do 1/8 finału. Najpierw w 1/8 finału zagrali z Meksykiem, pokonując ich 2:0 (0:0), a później w ćwierćfinale zagrali z Belgią, przegrywając z nimi 1:2 (0:2). Szwajcaria zagrała w 1/8 finału ze Szwecją, która w tym meczu była lepsza i pokonała Szwajcarię 1:0 (0:0).

W grupie F mecze rozgrali Szwecja (1 miejsce), Meksyk (2 miejsce), Korea Południowa (3 miejsce) i Niemcy (4 miejsce). Największa niespodzianka tej grupy, odpadnięcie reprezentacji Niemiec, już na etapie fazy grupowej, tym bardziej, że 4 lata temu w 2014 roku to właśnie Niemcy cieszyli się ze zwycięstwa.

W grupie G walczyli Belgia (1 miejsce), Anglia (2 miejsce), Tunezja (3 miejsce) i Panama (4 miejsce). Belgia była faworytem od samego początku, byli mocni i pewni sobie, dlatego wywalczyli miejsce w półfinale a później zagrali w meczu o 3. miejsce, taką sama drugą przeszli Anglicy. Belgia w 1/8 finału zagrała z Japonią (3:2 (0:0)), później w ćwierćfinale z Brazylią (1:2 (0:2)), a następnie w półfinale z Francją (1:0 (0:0)). Natomiast Anglia zagrała w 1/8 finału z Kolumbią dopiero rzuty karne rozstrzygnęły to spotkanie (1:1 po dogrywce, 3:4 – rzuty karne). W ćwierćfinale Anglicy zagrali ze Szwecją (0:2 (0:1), w półfinale spotkali się z Chorwacja (2:1 – po dogrywce, 1:1 – po 90’ minutach). Wywalczyli mecz o 3 miejsce ze wspomnianą Belgią.

W ostatniej grupie H zagrali Kolumbia (1 miejsce), Japonia (2 miejsce), Senegal (3 miejsce) i Polska (4 miejsce). W tej grupie to właśnie Polska była pierwszą drużyna do awansu, po świetnie rozegranych eliminacjach, każdy liczył na zwycięstwo. Początkowo grupa była uznawana za mocną, jednak na koniec okazało się, że grupa była wyrówna. Oba zespoły Kolumbia i Japonia odpadły na etapie 1/8 finału. Kolumbia zmierzyła się z Anglią, a Japonia zagrała z Belgią.

Mecz o 3. miejsce pomiędzy Belgia a Anglią zakończył się szczęśliwie dla Belgów, wygrali oni z Anglikami 2:0 (1:0), bramki zdobyli Thomas Meunier (w 4’) i Eden Hazard (w 82’).

Finałowe spotkanie Francji z Chorwacją, było wisienką na torcie, gra obydwu zespołów mogła się podobać.Szybkość, dynamika i sporo bramek, każdy kibic jest z takich spotkań zadowolony. Jak przystało na finałowe spotkanie emocji nie brakowało. Zarówno Francja jak i Chorwacja udowodniły, że gra w finale im się należy. Francuzi wygrali spotkanie finałowe 4:2 (2:1) i to oni zostali tegorocznymi Mistrzami Świata.

Bramki dla Francji zdobyli: Mario Mandżukić (samobój – w 19’), AntoineGriezmann (karny – w 38’), Paul Pogba (w 59’), KylianMbappé (w65’).

Bramki dla Chorwacji zdobyli: Ivan Periszić (29’) i Mario Mandżukić (69’).

Największe zaskoczenia…

Odpadniecie Niemiec z fazy grupowej. Hiszpanie i Portugalczycy, którzy byli faworytami. No i oczywiście odpadniecie Polski również na etapie fazy grupowej. Awans Danii, z którą Polacy walczyli w eliminacjach do mistrzostw. Postawa i awans do ćwierćfinału reprezentacji Rosji. Awans do meczu o trzecie miejsce reprezentacji Anglii, która nie była faworytem. Chorwacja, która na mundial pojechała dzięki wygnanym meczom w barażach (dwa mecze z Grecją) i oczywiście ich wielki sukces na tym mundialu w meczu finałowym. Tego nikt się nie spodziewał. Francja i Belgia również byli faworytami.

Rosjanie, jako gospodarze mogą być dumni z tak dobrze zorganizowanych mistrzostw, nawet stadion w Jekaterynburgu już nie robi takich wielkich kontrowersji i już nikt się nie śmieje…

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Bez udziału Reprezentacji Polski

Już 12 stycznia rozpoczynają się Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej. Tym razem bez udziału Biało-Czerwonych. Reprezentacja Polski zagra mecze w eliminacjach do przyszłorocznych Mistrzostw Świata.

Blog - Bez tytułu — kopia
Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn. Chorwacja 2018 r.

Jak co roku w styczniu piłkarze ręczni walczą w Mistrzostwach. W tym roku wypadają Mistrzostwa Europy. Oficjalny turniej piłki ręcznej o statusie mistrzostw kontynentu, organizowany przez EFE. To już trzynaste Euro, które ma wyłonić najlepszą męską reprezentacje na Starym Kontynencie.

Mistrzostwa Europy 2018…

Po raz pierwszy od kilku lat nie zagrają na nich piłkarze z Polski. W eliminacjach które odbyły się w listopadzie 2016 roku, w maju oraz czerwcu 2017 roku. Reprezentacja Polski walczyła w grupie 2 z Białorusią, która zajęła pierwsze miejsce w grupie, uzyskując 8 punktów, z Serbią (drugie miejsce, 8 punktów) i Rumunią (trzecie miejsce, 4 punkty). Biało-Czerwoni zajęli ostatnie miejsce z wynikiem 4 punktów (1 – zwycięstwo, 2 – remisy, 3 – porażki).
Pierwsze dwa miejsca w tabeli osiągnęli bezpośredni awans do mistrzostw, natomiast trzecie miejsce walczyło o ten awans w kolejnej rundzie. Czwarte miejsce na tym etapie kończyło eliminacje.

Tegoroczne mistrzostwa w Handballu odbędą się w Chorwacji. W czterech przepięknych arenach. Arena Zagrzeb, która pomieści 15 200 widzów. Zaraz po niej jest kolejna gigant arena – Spaladium mieszcząca się w mieście Split. Trzeci obiekt na którym wystąpią szczypiorniści to Varażdin Arena (w Varażdin), pomieści ona 5 200 osób.

I ostatnia arena Śportska dvorana Źatika, pomieści 3 700 kibiców. Mieszcząca się w mieście Poreć, położonym na półwyspie Istria. Miasto to jest jednym z największych ośrodków turystycznych w kraju. Ma około 30 hoteli, a nocuje tu średnio 700 tysięcy turystów.

Chorwacja będzie po raz drugi gospodarzem Mistrzostw Europy, wcześniej organizowała je w 2000 roku.
Pierwsze mecze odbędą się w piątek 12 stycznia. W grupie A o godzinie 18:15, rozpocznie się mecz Szwecja – Islandia. W grupie B również o godzinie 18:15 – mecz Białoruś – Austria.
Zakończenie mistrzostw 28 stycznia.

Reprezentacja Polski w eliminacjach Mistrzostw Świata 2019…

Reprezentacja Polski nie zagra na tegorocznych mistrzostwach, ale po rozegranym już turnieju towarzyskim w Hiszpanii, rozpoczną walkę w eliminacjach Mistrzostw Świata. W portugalskim Povoa de Varzim odbędzie się jeden z turniejów kwalifikacyjnych do przyszłorocznego mundialu. Wezmą w udział Polska, Portugalia, Kosowo i Cypr. Awans do kolejnej fazy eliminacji wywalczy tylko najlepsza drużyna. Pomimo słabszych ostatnio występów Biało-Czerwonych, w międzynarodowych rozgrywkach, faworytami tego turnieju powinni być Polacy.


Mecz Polska – Kosowo – piątek, 12.01.2018 r., godz: 17:55. Transmisja: TVP Sport.
Mecz Polska – Cypr – sobota, 13.01.2018 r., godz: 21:30. Transmisja: TVP Sport.

Eliminacje Reprezentacji Polski do Mistrzostw Świata 2018 r.

Rundy 1 i 2: 2–6 listopada 2016
3 listopada 2016 r. – mecz Polska – Serbia – wynik: 32:37 (14:20)
6 listopada 2016 r. – mecz Rumunia – Polska – wynik: 28:23 (11:9)

Rundy 3 i 4: 3–7 maja 2017
4 maja 2017 r. – mecz Białoruś – Polska – wynik: 32:23 (15:10)
7 maja 2017 r. – mecz Polska – Białoruś – mecz 27:27 (13:15)

Rundy 5 i 6: 14–18 czerwca 2017
14 czerwca 2017 r. – mecz Serbia – Polska – wynik: 34:34 (19:19)
17 czerwca 2017 r. – mecz Polska – Rumunia – wynik: 32:31 (19:13)

Mistrzostw Europy 2018, grupy:
Grupa A:
1. Chorwacja
2. Szwecja
3. Serbia
4. Islandia

Grupa B:
1. Francja
2. Białoruś
3. Norwegia
4. Austria

Grupa C:
1. Niemcy
2. Macedonia
3. Czarnogóra
4. Słowenia

Grupa D:
1. Hiszpania
2. Dania
3. Czechy
4. Węgry

Reprezentacja Polski – towarzyskie spotkania z Serbią i Finlandią

Trwa końcowe odliczanie do Mistrzostw Europy 2016 we Francji. Reprezentanci Polski zagrają z Serbią i Finlandią. Zapowiedź z ciekawostkami.

Reprezentacja Polski. Fot: Justyna Borowiecka
Reprezentacja Polski. Fot: Justyna Borowiecka

Polscy kibice i dziennikarze odliczają czas, jaki pozostał do rozpoczęcia Euro 2016, które w tym roku odbędzie się we Francji. Do turnieju pozostało około 3 miesięcy. Przed pierwszym meczem z Irlandią Północną (12 czerwca, Nicea, stadion Allianz Riviera), Biało-Czerwonych czeka okres przygotowawczy. Rozegrają cztery mecze towarzyskie i zaliczą okres regeneracyjny w Juracie oraz specjalny obóz w Arłamowie. Jest to zaplanowane dopiero pod koniec maja.

Początek sezonu
Wcześniej podopiecznych Adama Nawałki czeka spotkanie z Serbią (23 marca) w Poznaniu i mecz z Finlandią (26 marca) we Wrocławiu. Będą to pierwsze mecze reprezentacji Polski rozegrane w tym roku. Następnie zagrają z Holandią w Gdańsku (1.06) oraz z Łotwą (6.06).

Serbowie, rywale Biało-Czerwonych, w ostatnich miesiącach prezentują się bardzo słabo. W czterech ostatnich meczach ponieśli same porażki, a eliminacje do Mistrzostw Europy 2016 zakończyli na przedostatniej pozycji w tabeli. W ośmiu rozegranych spotkaniach zdobyli tylko 4 punkty. Natomiast Polacy w dwóch poprzednich meczach towarzyskich efektownie pokonali Islandię 4:1 (do przerwy 0:1) i Czechy 3:1 (2:1).

W sumie w ciągu dwóch lat reprezentanci Polski, pod wodzą Adama Nawałki, rozegrali szesnaście międzypaństwowych meczów i ponieśli w nich zaledwie jedną porażkę – na wyjeździe z Niemcami.

Pomimo słabszej formy Serbów, trzeba pamiętać o tym, że mają w swoim składzie gwiazdy jak m.in. duet z Chelsea Londyn – Nemanja Matić i Bronislava Ivanović, a także Adena Ljajić, występującego na co dzień w Interze Mediolan.

Przeczytaj cały tekst:
http://pl.blastingnews.com/sport/2016/03/reprezentacja-polski-towarzyskie-spotkania-z-serbia-i-finlandia-00840103.html

Piłka ręczna mężczyzn: Mistrzostwa Europy w Polsce, czas zacząć!

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn, odbędą się w tym roku w naszym kraju. To największa impreza sportowa, organizowana w Polsce w czterech największych miastach. Polacy trafili do grupy A. Zapowiedź.

Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn. Fot: Logo Euro 2016.
Mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn. Fot: Logo Euro 2016.

Ze względu na to, że Polska jest organizatorem tegorocznych EHF Euro 2016, nasi zawodnicy nie musieli wcześniej rywalizować w kwalifikacjach do tego prestiżowego turnieju. Pomimo braku rywalizacji, zdobyty brązowy medal podczas zeszłorocznych Mistrzostw Świata w Katarze, potwierdza skuteczność naszych graczy.

Eksperci wypowiadają się na temat tegorocznego Euro 2016 – mówią, że te mistrzostwa są zarezerwowane dla ludzi o mocnych nerwach. Pamiętamy przecież, co było rok temu w Katarze, kiedy w walce o trzecie miejsce, przeciwko Hiszpanii, po ciężkiej walce i dogrywce „wyszarpaliśmy” przeciwnikowi brązowy medal.

W tym roku po raz kolejny powalczymy z najlepszymi. I to już w fazie wstępnej, zagramy w grupie A, gdzie zmierzymy się z Serbią, Macedonią i Francją. To bardzo wymagający przeciwnicy. Najtrudniejszym rywalem będzie Francja. Trójkolorowi są aktualnymi mistrzami świata, Europy, oraz Igrzysk Olimpijskich.

Ostatnio mieliśmy okazje grać z nimi dwa lata temu, podczas Mistrzostw Europy w Danii, w drugim meczu ulegliśmy im 27:28 (14:15*). Francuzi posiadają w swoim składzie m.in. Nikola Karabatić, który ostatnio został wybranym najlepszym piłkarzem ręcznym na świecie. Natomiast w drużynie z Macedonii gra Kirił Łazarow, którego dobrze zna Kamil Sypczak, gdyż razem występują w Barcelonie. W kuluarach mówi się o nim, że ma lepszą lewą rękę, niż Leo Messi nogę.

(…)
Przeczytaj cały tekst:
http://pl.blastingnews.com/sport/2016/01/pilka-reczna-mezczyzn-mistrzostwa-europy-w-polsce-czas-zaczac-00701599.html